A mirada do pintor Jorge Peteiro (A
Coruña, 1959) apagouse onte para sempre na súa casa-estudo de Vilar (Sada),
onde loitou durante os últimos meses contra un cancro que, a pesar de todo, non
lograra arrebatarlle ese vitalismo indómito que derramou durante décadas na súa
pintura.
Peteiro iniciou
a súa andaina creativa na súa cidade, nos inquedos anos setenta, deambulando
entre o teatro independente, os fanzines e os seus primeiros murais urbanos. Na
súa primeira exposición individual en 1984, na xa extinguida sala de Caixa
Galicia, o crítico Fernando Mon xa detectou a clave da súa obra: «Peteiro está
en posesión dunhas ideas moi claras sobre a esencialidad da luz». Porque xa
desde un primeiro momento este creador entusiasta, panteísta e hedonista a
partes iguais, que como as súas obras chegou a converterse nun elemento máis da
paisaxe urbana da Coruña, apropiouse dun estilo propio e dunha mirada, luminosa
e vitalista, que forxaron os seus acenos de identidade durante máis de tres
décadas.
Compaxinou
durante eses primeiros anos a arte coa docencia, que exerceu en varios
institutos galegos, de Ortigueira a Cambados, ata que en 1990 deixou as lousas
e trasladouse a Nova York, onde a súa carreira cobrou un xiro esencial. Era a
perspectiva que necesitaba para regresar a Galicia, aos seus bártulos e aos
seus lenzos. A Peteiro había que velo así, en plena faena, entre os seus botes
e os seus pinceis. No baixo case clandestino que tiña en Calvo Sotelo, na
Coruña, recluído entre os seus cacharros e cunha broma sempre lista nos beizos
para restar pompa ao misterio da arte, que para el consistía, en >prata, en
traballar e xogar, no sentido máis nobre desta devaluada palabra. O pasado
decembro, na súa última entrevista en La Voz -coa que colaborou habitualmente e
para a que deseñou unha colección de pines da Coruña-, subliñaba que do seu
paso polo colexio recordaba, en esencia, o patio: «Eu non fun ao colexio, fun
ao recreo». O xogo, sempre á espreita, desde a infancia ata estas últimas
reflexións.
Esa mirada
lúdica e felizmente inxenua bañou toda a súa obra. Colorista e luminoso, o seu
estilo persoal e intransferible lese en todas as súas creacións: pinturas,
murais, esculturas e gravados, entre as que se poden destacar obras xa icónicas
como o peixe que recibe ao visitante no exterior do Aquarium Finisterrae da
Coruña, a peza de gran formato que loce na residencia do presidente da Xunta en
Monte Pío ou o cadro que aluma o sorriso dos pacientes no vestíbulo da unidade
de Cardioloxía do Chuac.
Entre os seus
máis de trinta exposicións individuais sobresaen a mostra de obras de gran
formato que exhibiu en 1998 na estrañada Estación Marítima coruñesa ou a que no
2000 dedicoulle a Casa dá Parra de Santiago ao fío da capitalidade cultural
europea de Compostela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario